Strona www stworzona w kreatorze WebWave.

Warsztaty z tej kategorii

Rozumienie wymowy barw wymaga wiedzy z wielu dziedzin, w tym z takich nauk jak: kulturoznawstwo, teoria koloru, projektowanie mody, architektura wnętrz, czy nauk funkcjonujących na pograniczu nauk artystycznych, wśród których znajdujemy kosmetologię z wizażem i analizą kolorystyczną, fryzjerstwo, sztukę stylizacji.

Kolor jako fenomen kulturowy_Barwy odgrywają sporą rolę w kulturze społeczeństw, a ich symbolika bywa różna w różnych regionach i kulturach. Przykładowo, kolor żółty w Japonii symbolizuje odwagę, w Egipcie żałobę, a we Francji niewierność, natomiast czerwień, jako kolor energii i miłości funkcjonuje w krajach Zachodu, podczas gdy w Indiach czerwony kolor oznacza potęgę i bogactwo, a na Dalekim Wschodnie kojarzony jest z płodnością, czy pomyślnością. Bywają też barwy, które w różnych kulturach mają podobne znaczenie, a ich kod staje się uniwersalny. Przykładowo biel, niezależnie od szerokości geograficznej, zazwyczaj ma wymiar symbolu czystości i wolności, chociaż w Indiach oznacza też smutek.

Kolor jako stymulator społeczno-kulturowy_Barwy wykorzystywane są w reklamach eksponujących usługi i produkty. Odgrywają też dużą rolę w projektach urbanistycznych, stymulując odbiór świata, zachowania, czy reakcje ludzi. Jak pisze Krzysztof Ludwin, „kompozycje barwne podlegają bezwiednej i nieuniknionej obserwacji, podświadomie wpływając na psychikę człowieka.” [1] Kolory kodują bowiem niektóre zjawiska zachodzące w kulturze i bazują na skojarzeniach np.: „pomarańczowa rewolucja”, „green peace”, „czarna msza”, „czarne koszule”, inne. Kultura, w pewien, acz swoisty sposób narzuca powszechnie obowiązujące normy, m.in. wyrażane poprzez barwy, nierespektowanie których może spowodować wykluczenie z danej grupy społecznej.

Kolor jako baza dla kreowania tożsamości zbiorowej_Kolor informuje o przynależności do danej kultury, czy grupy społecznej. Przykładowo, zapalanie czerwonych świec z okazji urodzin oznacza przynależność do kultury azjatyckiej, podobnie jak wypłacanie premii w czerwonych kopertach, a utożsamienie z kulturą krajów Azji Południowo-Wschodniej przejawia się m.in. poprzez okazanie żałoby barwami niebieską i białą. Utożsamianie się z daną kulturą, czy grupą społeczną wyrażają też kolorowe wstążki. I tak,  niebieska wstążka na ręce oznacza depresję, podczas gdy takaż sama niebieska wstążka przy ubraniu, oznacza walkę z rakiem. Czarna wstążka, zarówno przy ubraniu, jak i na ręce oznacza żałobę.

Kolor jako wyznacznik tożsamości własnej _ Barwy mają szczególną wartość dla kobiet, bowiem ich tożsamość postrzegana jest nie tylko w kontekście wszelkich aspektów i uwarunkowań życiowych, ale też przez pryzmat barw, którymi się otaczają. Potrzebę kreowania tożsamości kobiety świetnie ujęła Judith Williamson słowami: „grzebiąc rano w szafie, nie stoję jedynie przed wyborem, co na siebie włożyć. […] ludzie będą przez cały dzień różnie na mnie patrzeć, zależnie od tego, co mam na sobie, będę konkretnym typem kobiety, z jedną konkretną tożsamością, która wyklucza inne.” [2]

Kolor jako sposób wyrażania siebie_Kobiety, z natury swej otaczają się, a wręcz 'otulają" barwami. Makijaż, kolorowe stroje, czy inne barwne elementy stylizacji kreują ich wizerunek. Dobór barw zasadniczo wynika z preferencji osobistych, ale też z tradycji kulturowej, czy trendów. Przykładowo, kultowy makijaż „smoky eyes” preferuje kolor czarny, natomiast modne obecnie „sarnie oczy" bazują na czerni i bieli. Podobnie „mała czarna” została uznana za kultowy i elegancki strój wieczorowy, a czerwona sukienka praktycznie w każdej wersji, za kwintesencję kobiecości. Według stylistów, klasyczne stroje typu niebieski jeans, biała bluzka /koszula, czy dwurzędowe trencze wnoszą klasę i szyk. Najlepiej, jak stylizacja współgra z kulturą kraju, czy danego regionu, bo daje poczucie pewności i bezpieczeństwa, a opoka pozwala na swobodniejsze wyrażanie swej tożsamości. Jak pisze Izolda Kiec dobrze jest „źródeł kobiecej tożsamości poszukiwać w przestrzeni nie podlegającej racjonalnemu uporządkowaniu codzienności, w sferze pozarozumowej intuicji i niejednoznacznej metafory.”

Nadmiar bodźców kolorystycznych, wcale nie jest wskazany, bo chociaż, jak twierdzi Andrzej Narloch: „Barwy są wyznacznikiem preferencji człowieka, jego światopoglądu, postawy społecznej i przekonań politycznych.” [4], to natłok barw, podobnie jak natłok wszelkich innych wrażeń, emocji, czy informacji zaburza różne procesy, w tym proces decyzyjności.

[1] Krzysztof Ludwin (2017), DOI: 10.4467/25438700ŚM.17.066.7923ISSN 1427-549X

[2] Krzysztof Jurek (,2014), YADDA: bwmeta1.element.ojs-issn-2543-9715-year-2014-volume-57-issue-4-article-11460 

[3] Izolda Kiec (2013),  ISBN: 9788373836181

[4] Andrzej Narloch (2018), ISSN 1427-549X